Under the Influence of Vertigo

Nasusuka ako.

Sabi na nga ba ayaw ko maglaro ng 3d game eh. Nagkakaroon ang mga mata ko ng equivalent ng blue screen of death sa computer pag lumampas ako ng ten minutes ng paglalaro. Nakakahilo, nakakasuka, at parang nastress ako ng bigla pagkatapos ko.

Nakakuha kasi ako sa internet ng disc image ng Soul Reaver. Naisipan kong subukan kasi medyo boring nga ang schedule ko ngayon na bahay-opisina-bahay. Para sa aking may mild na ADHD, ang hirap nun. Yun ngang sampung minuto sa isang lugar na nakaupo lang nahihirapan na ako minsan eh. Ano pa kaya yung walong oras? Ayun, so relatively painless naman ang installation, napagana ko naman ng maayos at napaandar ko sa makina ko.

All’s well that ends well, right?

Nope.

Di ako makapagsave, at bukod pa niyan, lahat ng pader, sahig, at kisame ng environment na nilalakaran mo, parepareho ng hitsura.

Kinauwian, para akong nakarecover sa acid trip. Hanggang ngayon na sinusulat ko ito, medyo masakit ang ulo ko, nahihilo ako, at parang me liyabeng nakakabit sa sentido at kilay ko. Tumalon na rin yata ang presyon ko. Bago niyo ako akusahan ng Red alerts of Aging, di ito senyales ng pagiging hukluban ko. Ewan ko ba, parang sakit ko na yun eh. Kaya di ako nakaranas maadik sa Counterstrike eh, gawa nyan. Makakapaglaro ako ng arcade emulator maghapon at magdamag pero di ako hahawak ng 3d na laro.

Now if you’ll excuse me, I think I need to go vomit.

War Dogs

Nagkamali ka Goblin. Ang laki ng pagkakamali mo.

Minamaximize ko lang ang oras ko kaya ko inunang gawin ang ibang trabaho. Ayoko maging pabigat sa ibang tao, di tulad mo na walang alam gawin kundi humirit ng wala naman sa hulog. Wala kang naitulong sa trabaho ko, bagkus pinabigat mo pa ito.

Sinermunan mo ako  ng limang minuto,  mas matindi ang balik sa iyo.  Tandaan mo ito –  kung  di sa walang pagpipilian, wala ako sa  kompanya mo at di kita pagtitiisan.  Di mo alam ang sinasabi mo kaya wala kang moral ascendancy para manermon.

Sinumulan mo ang paglaya ng wardogs, Goblin.

Hindi sila ganoon kadali itali uli.

The Ballad of the Terminally Late Boy

Di ko alam kung bakit talaga iquantify sa oras ang trabaho sa isang kompanya. Lalo na sa aming mga nasa creative field.

Kasi yung trabahong ginagawa ko sa isang maghapon, di naman de kahon. Buti sana kung katulad ng trabaho ko dati sa isang airline, na sasagot ka lang ng tawag ng sampung oras. Yun, madali. Umabot ka sa quota, boundary ka na. Wala kayong paguusapan. Walang creativity na kailangang patuluin na parang gripo, pwera na nga lang pag may binobola at inaamo kang caller na medyo may sumpong.

Sa creative field kasi, iba. Ibang usapan na yung halos ipukpok mo ang ulo mo sa mesa kakaisip ng design na ipepresent sa kliyente na aabutin ng labinlimang revision bago pumayag sa gusto mo mangyari; partida pa yun di mo alam kung ano ang ayaw sa gawa mo, at nagmumukhang ginagago ka na lang. Yun yung magandang araw, yung pakiramdam mo nakahanay sa likuran mo ang mga planeta at inaalalayan ka ng pwersa mula sa kalawakan. Paano pa kaya pag inaalat ka? Paano na sa mundo ni Afro?

Nakikialam na naman kasi si Gobs the Goblin King sa buhay ko sa labas ng apat na sulok ng opisina. Di ko alam kung bakit nagaasta siyang tatay at pinapatulog ako ng maaga dahil pumapako sa alas-onse ang pasok ko araw-araw. Lagi niyang katwiran, (at eto ang isa sa di ko talaga maintindihan) na nasasayang ang pera niya dahil wala akong ginagawa. While that in itself may be true, dahil sa pumasok ako sa hindi e sasahod ako ng buo twing kinsenas at katapusan, una, di ko hiniling na ganon ang patakaran niya. Pangalawa, Going by that dictum, yun palang pumasok ako na maaga pero pumepetix lang at tumutunganga maghapon e mas matimbang pa kesa sa late akong dumating pero para akong si Wolverine kung tumabas ng gawain?

Dead end ang ganung sistema sa nontraditional office setting na tulad namin. Ako pa naman na hirap na hirap kumilos ng maaga…

Ewan ko, bakit ba di talaga ako biniyayaan ng morning loving genes. Buhay ako sa gabi since birth, kasi kinukwento ni inay na pinanganak ako ng 2.30 ng umaga at wala akong plano matulog ng maaga, kahit nung kabataaan ko. Dalawampu’t limang taon na ako sa mundong ito, at higit dalawampung taon doon e inubos ko sa pagtatangkang ayusin ang natural na pangcall center na body clock ko. Guess what. No change.

Ayun, so kailangan kong makahanap ng trabahong grapeks na gabi ang duty para malagay ako sa tahimik at more or less e mabawasan ang katamaran ko. Preferably, yung me internets din pala kasi gamit ko ang mga site para sa references.

Tukso Layuan Mo Ako.

Sa ganang akin lang, kung di ko kailangan ng experience para makapagtrabaho sa ibang kompanya na may mas malaking kita (at hopefully, normal na boss, na magmula sa araw na ito ay papangalanan kong Goblin King) di ko pagtityagaan ang pagtatrabaho sa pinapasukan ko. Kundi lang talagang may tanga’t kalahating herodes na nagsabing kailangan ng “Relevant Working Experience” para makapaggawa ka ng 900 X 1100 na PSD file sa Photoshop na medyo hawig sa isang website, matagal na sana akong regular sa ibang kompanya.

Nagkabangga na naman kami ni Goblin King kanina dahil late ako. Tinatamad lang naman talaga ako pumasok at wala talagang matinong Idea na umaandar sa isipan ko, bukod pa sa napuyat ako kagabi dahil ipinagdrowing ko ang kapatid ko ng project niya kaya ako nagmabagal kumilos. Ayun, pagpasok ko, inaasahan ko na ang mga pasimple niyang banat na kagyat ko namang kokontrahin ng isa na namang rason.

Kaso, wala.

Nakagawa na ako ng revision na hinihingi ng kliyente para sa ginagawa kong design. Nagprepare na ako para sa pagdedesign para sa ibang kliyente.

Pero wala. Ayus na ang buto-buto. Pyansado na ako kay mayor.

Kalmang-kalma na bumaba na ako para mananghali. Masarap na ulam ang bumungad sa akin.

Teka, anong ginagawa ni Goblin King dito sa Karinderia?

“Di ka ba talaga makakapasok ng maaga?”

Gandang kasalo pala ng kanin at ulam ang panenermon ng amo mo. Parang magulang lang ah. As usual, di ko na lang ininda at pinalabas ko na lang sa kabilang tenga ang walang kamatayang dialogue niya na “hanapan ko ng oras”, as in hanapan ko ng oras ang pagiging NORMAL, EXISTING, at SENTIENT na miyembro ng SANGKATAUHAN dahil economically beholden ako sa kanya para sa pantustos ko sa pamasahe ko at pangkain sa araw-araw na pagdagdag ko sa kaban ng kayamanan niya. Come to think of it, ang labas sa kabilang tenga policy ang paraan na ginagamit ko para makatagal sa kompanyang yun. Pasalamat siya wala akong Gamma-Irradiated eight-footer na alter ego na lumalabas pag naiirita ako kundi…

Fast Forward sa Paguwi ko sa bahay.

May mga nagkalat na Job Hiring sign sa daan.

May nagkalat na Classified Ads sa bahay.

May binabanggit sa akin si Inay na trabaho sa pelikula. Di ko nga makakapareha si Angel Locsin pero pwede na rin.

Ano ‘to, signos na dapat na naman akong lumarga? Dapat ko na naman bang iwan ang daang madali para sa mahirap?

Natutukso ako, sa totoo lang. Nalibang lang ako sa trabahong ginagawa ko, at doble yun pag di ako pinakikialaman ni Goblin King. Wala na rin ang lintik na asungot na Hari ng Yabang. Sinisipag na rin ako na pumasok; huli nga naman at magaling ay naihahabol din. Kaso, sabi nga, di mo matatakasan ang katotohanan lalo na pag pinagsasasampal ka na nito sa mukha. Di naman sa di ako sanay na walang pera, pero di ngayon ang panahon para doon.

Gusto ko umabsent kahit minsan lang para makapagisip ulit. Nakakairita din kasi pag may ganyan kang iniisip. Parang lamok yan habang natutulog eh. Di ka lulubayan hanggang di mo inaaksyunan.

The Zen of Kuripot

isang linggo pa bago ang sweldo. Kung walang paglalaanang forced leave ang pera ko, naitago ko sana ito. Marami akong bayarin na sana paglalaanan na lang, pero sa ibang mapagpalang palad lang sasayad ang kuwarta ko.

Forced Leave di dahil sa may sakit ako, o may kagaguhang ginawa sa opisina. Kung sana ganun-ganun na lang.

Naiirita ako. Wala na nga akong kapera-pera tapos gusto pang ipilit ang bakasyon out of town. Sa normal na mundo ng mga mortal na kumakayod para lang makapagbakasyon, katangahang mairita ka dahil magbabakasyon ka. Kung ganon, di siguro ako normal, o di siguro ako mortal.

Ayoko lang kasi pagmulan ng kung anong malaking gulo ito, kaya sumasakay na lang ako. Kahit halos igapang ko na ang pambayad sige lang. Danyos lang yun sa sakit ng ulong di naman mawawala kahit may pera ka. Kaya siguro ako tinatamad ng sobra asikasuhin yan.

Isa pa, wala naman talaga akong hilig magbakasyon ng wala sa sibilisasyon. Day-off ko ang bakasyon ko. Masaya na ako sa ganon. Di din naman ako mapalagay na wala sa Maynila eh. Di ko lang talaga mawari kung bakit di siya makakilos na di ako kasama. Matagal ko nang inisip kung bakit ganoon, pero hanggang ngayon, wala pa rin sa akin ang sagot.

Sa liit ng sahod ko, nagagawa ko na mailayo na sa isipan ko yang pagalis para gumastos lang. Sabi nga, mas maganda na wala kang pera. Di ka natutuksong maglabas ng pera para sa bagay na alam mo sa sarili mo na di mo naman kayang paglaanan ng pondo. Maari nga, kuripot ako. Pero maganda nang maging kuripot at may perang mahuhugot pag kinailangan talaga kesa sa ubos-biyaya na pagdating ng ipit, nakatunganga.